risas i ls choros cun que la bida se biste. I todo partilhado cumigo, cun
antrada i dreito a un copo i un muordo an to las casas; l carteiro, de ls
poucos que sabe ler.
Sou quaije cumo se fura de to Is pobos, cumbite an to las fiestas, mandiletes
para fazer an Miranda de to las casas. You trago l denheiro de l més, you
lhiebo las anquemendas. La mie paga ye l’amisade de quien me quier bien.
I las cuontas! Muita cuonta!
Quando ampecei, la cunsemiçon yéran las nomeadas: “Francisco Pexangas,
Tortulhas, Pertual” i agora, zanrasca-te, Jarónimo carteiro. Habie que
percurar, stá buono de ber.
– L Pexangas bibe alhá pa riba, nun nun chabolico al pie de l tronco – i alhá
iba la carta dreita al çtino; ou anton, “Zé Taloxa, stubo an la guerra an
Angola, nun ten I dedo gordo de la mano dreita i bibe nua casa branca al pie
de I tanque an Tortulhas”, assi mesmo, todo srebido ne l ambelope, yera un
çcanso, nun habie que anganhar.
L pior yera quando solo traíen I nome de batismo.” António Manuel Lopes,
Tortulhas, Trá-los-Montes”. Ambaixo de l’uolmo de l Minga naide daba
rezon cierta, quien será?, quien nun será?, you sien saber para donde me
birar, palpita ua tie: – Nun será l Calabaças? – I Calabaças nun ye –
arrespunde lhougo I regidor, cumo quien dita ua santença, mi dreito, a
spechucar Is dientes cun ua stielha, naqueilha sue boç de mando afeita a ser
oubida, – I Calabaças chama-se Toninho.
Pus claro!
Alhá bai miu Jarónimo a patear anté casa de tiu Calabaças.
Biúbo, mala sarna, a bibir solo, feitiu squemungado, assi i todo, arrecebiu-
me cun buonas palabras, – anton que nobidade hai? – i cun aqueilha sue
manha de a cada cachico soltar ua cuçpenhadica - tfff - cumo se stubira a
cuçpir tabaco manginairo que le tubira quedado ne ls beiços. Mas abisou